عفونت اطراف ایمپلنت دندان
نام “بیماری و عفونت اطراف ایمپلنت دندان” است و به تغییرات التهابی پاتولوژیک در اطراف بافتهای ایمپلنتی که بر روی آن روکش قرار دارد، اشاره دارد. دو حالت در ارتباط با بیماری ایمپلنت وجود دارد.
یک واکنش التهابی برگشت پذیر در بافت های نرم لثه اطراف ایمپلنت می باشد. به کلمه برگشت پذیر بسیار توجه کنید یعنی در صورت تشخیص زود هنگام و درمان و رعایت بهداشت توسط بیمار، قابل برگشت می باشد و این نشان دهنده اهمیت درمان های دوره ای می باشد.
یک واکنش التهابی همراه با از دست دادن استخوان ساپورت کننده ایمپلنت می باشد و درصد شیوع آن از 8-5% گزارش شده تعداد بسیار زیادی مقاله پیشنهاد می کنند که باکتری های بی هوازی بر روی بافت های اطراف ایمپلنت اثر مخرب دارند و می توانند باعث ایجاد پری ایمپلنت شوند. پری ایمپلنت می تواند منجر به تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت شود و در نتیجه نیروها به خوبی به استخوان منتقا نمی شوند و در نتیجه فشار بیشتری به قطعات ایمپلنت وارد می شود و منجر به لق شدن مکرر روکش می شود که این باعث عفونت بیشتر بافت های اطراف ایمپلنت می گردد. از علائم پری ایمپلنتیت می توان به مواردی چون شواهد رادیولوژیکی مبتنی بر تخریب عمودی استخوان، خونریزی و چرک در لمس کردن (با پروپ)، تورم احتمالی بافت های اطراف ایمپلنت و هایپر پلازی لثه اشاره کرد. درد یک پدیده غیر معمول است که وقتی در ایمپلنت وجود داشته باشد، معمولاً نشان دهنده عفونت اطراف ایمپلنت دندان است.
دلایل عدم موفقیت ایمپلنت دندانی
عدم موفقیت ایمپلنت های دندانی اغلب در ارتباط با عدم جوش خوردن ایمپلنت است و این مسئله ممکن است به عفونت اطراف ایمپلنت دندان منجر شود. یک ایمپلنت در سه حالت ممکن است شکست بخورد.
پری ایمپلنت می تواند منجر به تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و سرانجام از دست دادن ایمپلنت شود. هدف ایده آل در درمان پری ایمپلنت بازسازی بافت های سخت و نرم (استخوان و لثه) از دست رفته اطراف ایمپلنت است. عفونت باکتریایی مهمترین نقش در شکست ایمپلنت های دندانی را دارد. باکتری هایی که همراه با پری ایمپلنتیت هستند دقیقا مشابه همان هایی است که در اطراف دندان های دارای بیماری لثه دیده می شوند. میکروب هایی که معمولا همراه با ایمپلنت های شکست خورده دیده می شوند، میکروب های بی هوازی گرم منفی می باشند.
بافتهای اطراف ایمپلنت اگر سالم باشند، نقش مهمی بعنوان یک سد بیولوژیکی در برابر میکروبها ایفا می کنند و در صورت تخریب آن، آلودگی باکتریایی مستقیماً به استخوان گسترش می یابند و باعث تخریب سریع آن می شوند. عوامل دیگری که می توانند باعث شروع و توسعه پری ایمپلنتیت و عفونت اطراف ایمپلنت دندان شوند:
افرادی که بهداشت دهان خود را رعایت نمی کنند، اشعه درمانی و شیمی درمانی می کنند، درمان های طولانی با کروژن داشته اند، مبتلا به استئوپروز یا دیابت هستند و همچنین افراد سیگاری با احتمال بیشتری ممکن است پری ایمپلنتیت در آنها بوجود آید.
راه های مدیریت پری ایمپلنتیت
امکان بروز مشکل و بیماری در هر موردی وجود دارد. به واسطه افزایش روز افزون تعداد بیماران درمان شده توسط ایمپلنت، منطقی است که شیوع بیماری ها و عفونت اطراف ایمپلنت دندان افزایش یابد. به همین دلیل است که اصرار برای انجام کار های این چنین حساس نزد بهترین متخصص ایمپلنت وجود دارد. فلور میکروبی دهان فاکتور بسیار مهمی در شکست یا موفقیت ایمپنت است. به مجردی که سطح ایمپلنت در دهان آشکار شد، فورا توسط فرد یک لایه پروتئینی (بزاقی) پوشیده شده و سپس توسط میکرو ارگانیزم در دهان کلونیزه می شود.
تمیز کردن سطح ایمپلنت جزء اصلی درمانعفونت اطراف ایمپلنت دندان و بیماری لثه اطراف دندان و ایمپلنت می باشد. ولی تمیز کردن سطح ایمپلنت به واسطه فرم پیچی شکل آن بسیار مشکل است و همین فرم پیچی شکل و زبر که باعث تجمع پلاک و میکروب ها بر روی سطح ایمپلنت می شوند. تمیز کردن مکانیکی همچنین سطوحی تاثیر بسیار محدودی دارند و عدم کارائی آنها برای از بین بردن میکروب ها اثبات شده است. بنابراین درمان های دیگری به صورت ترکیبی شامل آنتی بیوتیک ها، ضد عفونی کننده ها و درمان های لیزر و اوترامونیک برای بهبود راه های درمانی غیر جراحی بیماریی های ایمپلنت پیشنهاد شده است. درمان های بازسازی با پودر استخوان و ممبران برای درمان نواقص استخوان در موارد پیشرفته بیماری های ایمپلنت پیشنهاد شده است.
برای درمان عفونت اطراف ایمپلنت دندان بهداشت سطح روی ایمپلنت امری بسیار ضروری است. ایمپلنت باید توسط وسیله ای نرم تر از تیتانیوم مثل پالیش با لاستیک، برس های بین دندانی و یا وسایل جرم گیری پلاستیکی تمیز شوند. کلیه این موارد پس از انجام کار توسط پزشک و متخصص ایمپلنت آموزش داده خواهند شد. وسایل ذکر شده قادر به تخریب سطح ایمپلنت نیستند مگر اینکه از قلم های فلزی جرم گیری و اولتراسونیک استفاده شود. سپس می توان با استفاده از اسکریدری اولتراسونیک با سری های غیر فلزی و یا کورت های فیبر کربن و یا رزین تخریب سطح ایمپلنت را به حداقل برساند.
تقفاوتی در تمیز کردن سطح یمپلنت با تکنیک های ساینده پودر-هوا، اسید سیتریک و نرمال سالین و کروگلیسیریند دیده نشده است و همه آنها اثرات مشابهی داشته اند. در مواردی هم از لیزر های Er-YAG برای این کار استفاده شده است که تفاوت بسیار محولی نسبت به درمان های متداول سنتی نشان نداده است.
